“Ik ben gewoon geen endurance persoon”

“Ik ben gewoon geen endurance persoon”…. Dat waren mijn exacte woorden, toen ik deelnemer Jean Christophe antwoordde op zijn vraag of ik zin had in de CPC loop aanstaande zondag. “Mwah, nou ja, wel zin in het evenement, maar niet echt in het rennen”, antwoordde ik. “Niet zo mijn ding, ik ben geen lange afstand sporter”. Hij keek me indringend aan, toen verscheen er een klein glimlachje: “Nee, dat zie ik, ben jij inderdaad totáál niet voor gemaakt.” Na mijn eerste verbazing hoorde en begreep ik zijn cynisme. Hij voegde lachend toe, “Jacqueline, kom op, er lopen mensen met één been mee!”

Hij heeft gelijk. Natuurlijk is het onzin dat ik geen lange afstand zou kunnen rennen. Alleen heb ik mezelf dit al jaren wijs gemaakt en ben ik daar ook volledig in gaan geloven. Ik-ben-geen-endurance-sporter. Punt. Tijdens de coopertest op school al, een hel vond ik dat, pfff, hoe lang nog?! Heuvel op fietsen, serieus, voor je lol?!? En marathonrenners zijn sowieso gestoord. De finish al zien bij de start, ja, dan wordt het leuk. Kort en krachtig, dát is mijn ding.

Nu is er best wat veranderd in de loop der jaren. Mijn sportmomenten zijn sowieso ver-zoveel-voudigd. Het buitensporten heeft me wat dat betreft echt veranderd. Sinds de start van Nature’s Gym werk ik samen met Lisette Tol, een geweldige business coach. Hoe vaak heeft ze het niet uitgelegd. Je brein is risico-avers en houdt je graag in je comfort zone. Niet naar luisteren, jij bepaalt, JIJ maakt de keuze. Ondanks deze wetenschap confronteerde Jean Christophe me toch weer pijnlijk hard met mijn comfortabele afkeer van lange afstanden.

Dat gaan we dus anders doen. De fysieke ongemakken en signalen tijdens het rennen kan ik niet voorkomen, maar ik kan me er wel op voorbereiden en vooral zelf bepalen wat ik ermee doe. Die vermoeide benen krijg ik, dat weet ik, die horen erbij en kan ik negeren. In plaats van mijn reptielenbrein een ‘zie-je-wel-zei-het-toch-overwinning’ te laten vieren, ga ik me zondag focussen op de leuke en positieve dingen. Enthousiaste supporters, mijn sterke bovenbenen na die dúizenden squats, en het fijne gezelschap. Natuurlijk continu met een grote glimlach op mijn gezicht, het allerbelangrijkste!

Met Jean Christophe heb ik afgesproken dat ik zondag met kinderlijke nieuwsgierig aan de start sta. Mijn mantra zal zijn: “heerlijk dit, goed bezig!” Na het evenement heb ik beloofd hem te laten weten of ik erin ben geslaagd een open mind te houden en mezelf een kans te geven met plezier te rennen. Is het me gelukt om niet vanaf de eerste bocht aan de finish te denken?

Dank je wel Jean Christophe. Ik heb er nu al zoveel meer zin in.